dostluk

• "bağlarımızı fazlasıyla manevi kılmaktan korkmak ne aptalcadır. sanki hakiki bir sevgiyi kaybetmek mümkün müdür? rağbet gören düşüncelerimizi içimizde ne kadar düzeltirsek düzeltelim, doğa kesinlikle ağırlığını hissettirecek, bir nebze de olsa neşemizi çalıp götürmüş gibi görünse de bizi fazlasıyla ödüllendirecektir.
  
  insanın mutlak yalnızlığını isteyip istemediğimizi hissedelim. içimizde her şeyin mevcut olduğunu biliyoruz. avrupa'ya gidiyoruz ya da insanların peşine düşüyoruz. kitaplar okuyoruz. zannediyoruz ki bunlar bize seslenecek ve bizi bize gösterecekler. yaptığımız şey dilencilik aslında. insanlar tıpkı bizim gibidir. avrupa, solgun giysileriyle ölüler, hayaletler, kitaplar... putlara tapınmayı bırakmalıyız. bu dilencilikten vazgeçmeliyiz. en candan arkadaşlarımıza bile elveda demeli, hatta "sen de kimsin? bırak elimi. artık bağımlı olmayacağım!" diye başkaldırmalıyız.
  
  ah kardeşim. görmüyor musun? daha yüce bir mertebede yine kavuşmak üzere ayrılıyoruz birbirimizden. ancak daha çok kendimiz olduğumuz zaman daha çok birbirimizin olabiliriz. bir dostun iki yüzü vardır: biri geçmişe, biri geleceğe bakar: harcadığım zamanlarımın çocuğu, henüz gelmemiş zamanlarımın habercisi, daha yüce bir dostluğun müjdecisidir."
  
  (bkz: ralph waldo emerson)
  (bkz: essays)