death magnetic

• -kendimle ilgili fazla bir$eye temas etmeme dilegiyle-
  
  eger ki ben "azicik" muzikten anliyorsam, "olmu$" bir album olarak nitelemekte sakinca gorulmeyecek bir kayit. bu tanim olsun.
  
  metallica toplulugunu black album'un cikmasini dort gozle bekledigim zamanlarda tanidim. adolesan donemin co$kusuyla rock-metal kulvarinin en hizli yerlerinde surterken, bu siyah ba$yapittan onceki 4 album zaten kutsal kitap kategorisinde yer aliyordu kaset dolabimda. $imdiki muzikal algim ile o donemki arasindaki fark, iki kanyon arasi mesafeye falan tekabul eder diye du$unmekteyim. zira artik "sert" muzikten, hatta "rock" janrindan bir hayli uzak sularda kulac atiyorum. amma ve lakin koklerin o nefis tadini arasira duyumsamak gibisi de yok. velhasil metallica, her albumuyle bamba$ka bir "i$" yapabilmi$ ender "rock" gruplarindan birisi. metale kendi ismiyle referans vermi$, en mukemmel metal performanslarina imza atmi$ olsa da grup gozumde en nihayetinde bir rock ekibidir. ve kanimca rock muzigin en sert ve en has yonlerinden birini ortaya koymaktadir. bunlar hep bilinen $eyler... tekrarlamadan öze gecelim...
  
  bu album grubun yaptigi her i$ten cok farkli. bu bir metallica uslubu, tavri. bunu 15 sene once dinlesem de farkederdim, $imdi de farkedebiliyorum. cunku bu ki$isel bir durum degil. grubun bir karakteristigi. metallica ilk 4 albumuyle ayni "tarz"in icinde kalarak bamba$ka albumler uretti. bob rock katalizasyonuyla girdigi kulvarda ise ilk olarak black gibi muhte$em bir album yapti. sonra "load" geldi. $unu cok acikca ifade edeyim: kanimca load, metallica'nin en deneysel, en ozgun ve (kime gore neye gore mi?... bunca yillik metallica dinleyiciligimin verdigi kalkik götüme göre) en "klas" albumudur. tek ta$tir. ha, en "metal" hangisi dersen, "and justice for all" derim. en serseri dersen, "kill'em all" derim. ama metallica bu, "en"leri cok... load'un samimi havasini takip eden reload tamamen kasinti ve zorlama bir albumdur. tiksinirim. st anger rezaletine girmiyorum bile. grubun kariyerindeki en kotu -cliff'in kaybindan sonraki diyelim- donemin urunudur. grup ici problemlerin tavana vurdugu, ekibin neredeyse dagilma noktasina geldigi, en de beteri "3" ki$i kaldigi, bob rock'in iyice zivanadan cikip cok zorlama denemelere giri$tigi ve mevzuyu eline yuzune bula$tirdigi berbat bir album o... metallica'nin en kotu albumu demekte hicbir sakinca bulamiyorum.
  
  death magnetic ise tam anlamiyla bir surpriz oldu benim icin. gerci rick rubin'in kati surette taze kan olarak algilanmasi gerektigini, mevzu bahis zatin produktor koltuguna ilk oturdugu anda kendi icimde zikretmi$tim. ancak bu kadarini beklemiyordum. album southern rock ile thrash metalin oldukca bir modern bir sentezi olarak yorumlanabilir. yer yer sert, yer yer melodik ve cagda$ bir sound... dinlerken bir zorlama hissiyati sezmedim. oldukca samimi, oldukca ruh dolu. james ve kirk efendilerin gitara hakimiyetleri ve ust uste giydirilmi$ cift gitar partisyonlari nasirli parmaklarini isirtti bana... etkileyici! vokallerde bariz bir rubin etkilenimi var. slayer cagri$imlarinin sebebini buna bagliyorum. 50'ye merdiven dayami$ken, bunca deneysel i$e giri$mi$, kimisini ba$arip kimisini eline yuzune bula$tirmi$ken, rock muzigin elektronik elementlerle sarma$ dola$ gezdigi (iyi ki de öyle yaptigi) "$u" cagda, boyle bir "metal" albumu yapabilmek, hadi onu da gectim -!tamamen ki$isel!- bunca zamandan sonra dinledigim bir metal albumuyle kalbimin hizlanmasini saglayabilmek her babayigidin harci olmasa gerek...
  
  bir tek metallica'ya yaki$irdi. yaki$mi$.
  5 uzerinden *****(*).